مشق ها نقش بر آب

عشق ها در دلِ خواب

ماند و بر آینه ی دل صد و ده آه کشید

خواستم تا بروم تا وسط چشمه ی نور

آن سراپرده ی دور

آن بلندای قریب

غرق در جام رحیقٍ مختوم

خواستم تا بروم تا دلِ دریایی عشق

بِگریزم از بند

بِرَهَم از تَبِ گَند

و از آن چشمه ی شوم

خواستم تا سر ایوان تلألؤ بدوم

دلم از هیچ تهی

دیده در دیده ی آن سرو سهی

دل در امّید سفر

همره پادشهی

که نگاهم می کرد

نظری غرقِ سکوت

که نگاهی پُرِ حرف

چشم، کارِ لب و دندان و هجاها می کرد

گفت چیزی که دلم گشت پر از شوق سفر

سفری تا دل آزادی محض

سفری تا متلاشی شدن روح و روان

تا فنا گشتن جان

-که به هستی برسد-

خواستم دست نهم در دستش

پای در راه سفر تا آرام

تا فراسوی همه بوق و هیاهوی جهان

لیک فرمود: بمان

ملتمس بودم و او گفت بمان

او سپس جایگه خویش ببخشید به تنهایی من

و گذشت از من و تنهایی من

چو هما سوی سپهر

آنقَدَر اوج گرفت از من و برگشت به کاشانه ی هفت

باز من خاک نشین گشتم و او رفت که رفت...