چند چهار مصراعی قدیمی:

1

بردار سبوی و می بشو بر درِ اوی/ دربارِ صفاست، می نشین در برِ اوی

نزدیکِ سحر چو در رسیدی ز سفر/ سرخاب بزن به خاور از ساغرِ اوی

***

2

ابریق شرابِ خود شکستم ربی/ التوبه که درب خمره بستم ربی

بر هیچ نظر کردم و مستی گم شد/ پر کن خمِ پاره ای که هستم ربی

3

مِی در پِی و نِی در وِی و ساقی در پِی/ از هِی هِی مستانه گریزی تا کِی

این چاوشِ ساقی ست، تو را می خواند/ کای رفته ز میخانه ی او، آی به وِی

4

تا چند به سر می بری از عشق به دور؟/ تا چند چنین زیسته با دیده ی کور؟

آن چیز که در سلسله اش دل بستی/ امّیدِ بقای آن کسان برده به گور

5

از جرگه ی عاشقان جدایی چاوش/ در کوی جهانِ دون گدایی چاوش

بسیار بگفتی از خدای و دل و عشق/ انصاف بده تو خود کجایی چاوش؟!

6

ای عرش نشین و کارگردانِ جهان/ وی(و ای) مُدرِکِ دیده ها و از دیده نهان

عشق تو دوای دردِ این بیماری ست/ از درد و غمِ این مَرَضَم باز رهان

7- به بهانه ی یک رباعیِ بی نقطه!

صد سال دعا و کار کردی گل را/ عمریّ و درو مکرده ای حاصل را

روی مسِ رو گردِ طلا آوردی/ کردی عملی که سود گردد دل را؟