ما کجا و تو کجا؟

ای زمین زیر قدم های تو پرواز کنان

قدرت بال سروش تو کجا و تو کجا؟!

***

چهار مصراعی ها

چند چهار مصراعی قدیمی:

1

بردار سبوی و می بشو بر درِ اوی/ دربارِ صفاست، می نشین در برِ اوی

نزدیکِ سحر چو در رسیدی ز سفر/ سرخاب بزن به خاور از ساغرِ اوی

***

ناتمام...

غزل یا بندی از یک شعر ناتمام:

ای که اندر سینه ها ملک سلیمان جای تو/ ای زمین ها و زمان ها بند اندر رای تو

حور و شورِ شاهدان هر دو عالم هیچ نیست/ چون جمالت را ببیند جان فِتد در پای تو

***

نی می فهمد

این مطلب از همان اشعار دو سه سال پیش است که البته دوستش دارم:

بر نِی سَرِ سربلند، نی می فهمد/ حال مغ مست پیر، مِی می فهمد

غافل شده مستغرقِ در لذت ها/ گرمای حیاتِ هور، دی می فهمد

***

بی ربط

زیر باران و روی جاده ی خیس/ مردِ بی برگِ روزگارانم

شانه ام کشوری ست کم پهنا/ لالم و هم نوای بارانم

***

تُنگِ عادت

چندی ست در غیاب تو این قلب بی تپش

با تکه های آینه عادت نموده است

***

دنیایم

پای هایم سنگین
بالهایم خیس است
می گریزم از عشق

معلوم نیست موسم مرگ زمستان کی باشد!

مرا کاشته اند تا همیشه سبز باشم
در آتشباران تابستان
در تب و لرزی که خزان به جان هم نوعانم می اندازد
و در هنگامه ی سلطه ی سرد یخبندان زمستان بر جهان
خواب های اجباری اگر زمین را خشکانده اند
اگر حیاتش را در لا به لای ذرات تنش یخ بسته اند...

کوچکم...

پروردگارا
کوچکم!
آنقدر کوچکم که به سادگی در میان این کوه ها و دریاها و جنگل ها،
                             و خودت می دانی؛
حتی در یک مکعب خالیِ زیرِ زمین، گم می شوم...